جهان در دوران آپولو 8
این اولین باری بود که انسان می توانست زمین را به شکل یک سیاره کامل ببیند و در عین حال بیشتر از هر سفر فضایی دیگری از زمین فاصله بگیرد. علاوه بر این تمامی این فرایند می توانست آمریکا را در زمینه مسابقه فضایی در موقعیتی برتر قرار دهد.
هنگامی که آپولو در 21 دسامبر سال 1968 پایگاه «کیپ کندی» (بعدها به نام کیپ کاناورال) به فضا پرتاب شد جهان در آشفتگی به سر می برد. جنگ سرد در جریان بود و بلوک شرق و غرب در پی برتری بر یکدیگر بودند.
آپولو 8 پیش از پرتاب
در همان دوران، اصلاحات سیاسی در چکسلواکی با سرکوب نیروهای شوروی مواجه شده بود. پاریس با شورشی ها درگیر بود، ایالات متحده در شُک ناشی از تظاهرات مخالفان با جنگ ویتنام به سر می برد و از سوی دیگر ترورها و نابرابری نژادی در این کشور مشکل ساز شده بود.
ناسا هم با مشکلات دیگری دست و پنجه نرم می کرد. در ژانویه 1967 برنامه فضایی شکست ناگواری را تجربه کرد. فضانوردان فضاپیمای آپولو یک، در پی آتش سوزی روی سکوی پرتاب جان سپردند. بازرسی هایی که برای یافتن علت موضوع انجام شد خبر از نقص هایی در طراحی، اشتباهات مونتاژ و مدیریت نادرست می داد.
اما در نهایت در 11 اکتبر 1968 همه چیز تغییر کرد. آپولو 7 از پایگاه کیپ کاناورال به فضا پرتاب شد و این اولین پرواز سفینه فرماندهی و خدمات آپولو (CSM) بود. در طی این پرتاب سفینه به مدت 10 روز در مدار پایینی زمین گردش کرد و در نهایت بازگشت سالم 3 فضانورد به زمین موفقیت بزرگی برای ناسا را رقم زد.
ماجرای پنهانی آپولو 7
اما آنچه که بسیاری از افراد، حتی افراد دخیل در پروژه آپولو از آن بی خبر بودند به دستور کار پنهانی آپولو 7 مرتبط بود؛ پروژه ای که تأثیر مهمی در مسابقه فضایی، جنگ سرد و تاریخ گذاشت.
اولین مرحله راکت ساترن 5 برای آپولو 8 آماده مونتاژ می شود.
در 1968 با برنامه آپولو قرار شد دسترسی به ماه تا پیش از انتهای همان دهه ممکن شود. پس از سال ها پیشرفت و پسرفت در نهایت ناسا تصمیم به استفاده از بوستر راکت غول پیکر ساترن 5 گرفت؛ بوستری که از مجسمه آزادی هم بلندتر بود و می توانست دو سفینه را با خود به مدار زمین ببرد.
اولین سفینه همان سفینه فرماندهی و خدمات آپولو بود که در واقع سفینه اصلی محسوب می شد. ماژول فرماندهی در واقع خانه فضانوردان به حساب می آمد، مرکز کنترل و فرماندهی مأموریت بود و همچنین برای بازگشت به زمین کاربرد داشت. ماژول خدمات، آب، برق و ارتباطات راه دور را فراهم می کرد و مهم تر از همه اینکه موتور اصلی را با خود حمل می کرد. این موتور قرار بود سفینه را در مدار ماه قرار داده و مجدد به زمین باز گرداند.
برای فرود روی ماه اما وسیله نقلیه دیگری نیاز بود. ماه نشین آپولو که در ابتدا «ماژول گردش در ماه» (LEM) نام داشت. این وسیله ظاهری شبیه به عنکبوت داشت، تنها می توانست در فضای خلا کار کند و توسط سفینه فرماندهی و خدمات آپولو حمل می شد. در نهایت دو فضانورد به ماه نشتین می رفتند و اقدام به جداسازی آن از سفینه دیگر و فرود روی ماه می کردند. این در حالی بود که قرار بود فرد دیگر همچنان در ماژول فرماندهی باقی بماند.
از آپولو 7 تا 11
تمام این فرایندهای پیچیده به این معنی بود که فضانوردان مأموریت آپولو باید در زمینه وظایف متعددی مرتبط با ماژول فرماندهی و نیز ماه نشین مهارت پیدا می کردند. در طرح اولیه قرار بود طی پروژه آپولو 7، ماژول فرماندهی در مدار پایین زمین آزمایش شود، با آپولو 8 هر دو ماژول تست شود و با آپولو 9 هر دو آنها از ارتفاع 7400 کیلومتری به پرواز در آید. در نهایت هم در سال 1969 آپولو 10 اولین پرواز به دور مدار ماه را انجام دهد و ماژول ماه نشین را در یک تمرین در شرایط گرانشی آزمایش کند تا در پروژه آپولو 11 روی ماه فرود آید.
این برنامه زمان بندی مرتب تنها یک مشکل داشت. زمانی که آپولو 8 به سکوی پرتاب می رسید، ماژول ماه نشین هنوز آماده پرواز نبود! در واقع این ماژول یک مشکل مهندسی به حساب می آمد چرا که تاکنون هیچ کس سفینه ای نساخته بود که از فضا تنها با استفاده از نیروی راکت ها فرود آید، چه برسد به اینکه روی ماه بنشیند.
در 1968 اولین ماژول ماه نشین به کیپ کندی رسید. اما بازرسی ها خبر از اشکالات پر تعداد دادند و علاوه بر این پایه های فرود هم توانایی پشتیبانی از وزن بالای سفینه را نداشتند. بررسی های بیشتر هم نشان دادند که در بهترین حالت ماژول فرود روی ماه تا فوریه 1969 هم آماده پرواز نخواهد شد.
طرح ماژول سرویس فرماندهی